ಗುರುರೇಕಃ ಸದಾ ಸೇವ್ಯಃ ಸಂಸಾರೋದ್ಧಾರಣಕ್ಷಮಃ

ತಂದೆ, ತಾಯಿ, ಸ್ನೇಹಿತ, ಅಣ್ಣ, ತಮ್ಮ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂಸಾರಕ್ಕೆ ಕಾರಣರು. ಗುರುಗಳೊಬ್ಬರೇ ಸಂಸಾರದಿಂದ ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡಲು ಸಮರ್ಥರು. ಆ ಕಾರಣ ಗುರುವೇ ನಮ್ಮಿಂದ ಪೂಜಿಸಲು ಅರ್ಹ’ (ಪಿತಾ ಮಾತಾ ಸುಹೃತ್ ಭ್ರಾತಾ ಸರ್ವೆ ಸಂಸಾರಹೇತವಃ | ಗುರುರೇಕಃ ಸದಾ ಸೇವ್ಯಃ ಸಂಸಾರೋದ್ಧಾರಣಕ್ಷಮಃ ||).

ಈ ಮಾತು ನಮ್ಮ ಪ್ರಾಚೀನ ಭಾರತೀಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಗುರುವಿಗೆ ಇರುವ ಮಹತ್ತ್ವವನ್ನು ತೋರಿಸುತ್ತದೆ. ಉಳಿದವರು ಮಾಡುವ ಉಪಕಾರ ಈ ದೇಹಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಸಂಬಂಧಪಟ್ಟದ್ದು. ಆದರೆ ಗುರುಗಳು ಮಾಡುವ ಉಪಕಾರ ಜನ್ಮಜನ್ಮಾಂತರಕ್ಕೂ, ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೂ ಸಂಬಂಧಪಡುವ ಉಪಕಾರ.

ಒಂದು ದಿನ ಅಲೆಗ್ಸಾಂಡರ್ ಮಹಾರಾಜನು ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾನೆ. ಮಧ್ಯದಲ್ಲಿ ಆತನ ಗುರು ಅರಿಸ್ಟಾಟಲ್​ನ ಭೇಟಿ ಆಗುತ್ತದೆ. ತಕ್ಷಣವೇ ಅಜೇಯ ದೊರೆ ಅಲೆಗ್ಸಾಂಡರನು ಮಂಡಿಯೂರಿ ತಲೆ ಬಾಗಿದಾಗ ಜನರು ಬೆರಗಾದರು. ರಾಜನ ವಂದನೆಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸಿದ ಗುರು ಅರಿಸ್ಟಾಟಲ್ ಒಂದೂ ಮಾತನಾಡದೆ ಹೊರಟುಹೋದರು. ಆ ಬಳಿಕ ರಾಜನಿಗೆ ಮಂತ್ರಿ ಕೇಳಿದ, ‘ಮಹಾಪ್ರಭು! ತಾವು ಅಜೇಯ ವೀರರು. ನಿಮ್ಮ ತಂದೆ ನಿಮಗೆ ಸುಂದರ ದೇಹವನ್ನಿತ್ತು ಯುದ್ಧಕಲೆಯನ್ನು ಕಲಿಸಿ ಬೆಳೆಸಿ, ಸಮಸ್ತ ಐಶ್ವರ್ಯಗಳನ್ನು ಕೊಟ್ಟು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಏಕಛತ್ರಾಧಿಪತಿಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅಂತಹ ತಂದೆಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚಿನ ಗೌರವವನ್ನು ಆ ಭಿಕ್ಷು

ಅವದೂತ ನಾದಾನಂದ ಗುರುಗಳು

ಕವೇಷದ ಬಡ ಗುರುವಿಗೆ ಕೊಡುತ್ತಿರುವಿರಿ. ಏಕೆ?’ ಆಗ ಅಲೆಗ್ಸಾಂಡರ್, ‘ಮಂತ್ರಿಗಳೆ! ನಮ್ಮ ತಂದೆ ನನ್ನನ್ನು ಮೇಲಿನಿಂದ ಭೂಮಿಗೆ ತಂದರು. ಆದರೆ ಗುರುವು ನನ್ನನ್ನು ಈ ಭೂಮಿಯಿಂದ ಮೇಲೆ ಅಂದರೆ ಭಗವಂತನೆಡೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾರೆ. ನನ್ನ ತಂದೆ ನನಗೆ ನಾಶವಾಗುವ ದೇಹವನ್ನು, ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಕೊಟ್ಟರು. ಆದರೆ ನನ್ನ ಗುರುವು ನನಗೆ ಅಮರ ಸಿರಿಯನ್ನು, ದಿವ್ಯ ಜೀವನವನ್ನು ಕರುಣಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಅಂತಹ ಮಹಾಗುರುವನ್ನು ನಾನು ಹಾಗೆ ಗೌರವಿಸದೆ ಇರಬಹುದೆ?’ ಎಂದ.

ತಂದೆ-ತಾಯಿ ನಮಗೆ ಲೌಕಿಕ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಕೊಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲಾರರು. ಉತ್ತಮ ತತ್ವಜ್ಞಾನ ಕೊಟ್ಟು, ಮೋಕ್ಷ ಕೊಡಿಸಿ, ಶಾಶ್ವತವಾಗಿ ಸುಖಿಗಳಾಗಿರುವಂತೆ ಮಾಡುವ ಸಾಮರ್ಥ್ಯ ಗುರುಗಳಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಇರುವಂತಹದ್ದು. ಹೀಗೆ ಗುರುಗಳು ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಧಾನ ಸ್ಥಾನ ಪಡೆದಿದ್ದಾರೆ.